De strijd van jongeren voor waardige arbeid
- Details
- Geschreven door Els Michiels Els Michiels
- Categorie: precair werk precair werk
- Gepubliceerd: 09 mei 2016 09 mei 2016
- Hits: 3319 3319
De sociale lente is van start gegaan
Het zijn drukke dagen voor onze militanten. Het volstaat om af en toe een krant open te slaan of het nieuws van de laatste weken in je inbox te lezen om te begrijpen waarom. 'Flexibilisering' is het mantra van de huidige regering. Maar daar worden de jongeren niet beter van.
Wat betekent 'flexibel' zijn?
Katrien: Nu moeten ze ons minstens een week op voorhand laten weten welke shiften we moeten werken. Misschien zal dit binnenkort één dag zijn. Eén dag!! Wanneer ga ik dan een doktersafspraak maken? Hoe kan ik zo nog afspreken met mijn vrienden?
Jasper: Onze sector is seizoensgebonden. Met de afschaffing van de 38-uren week kan de werkgever binnenkort van ons eisen dat wij in de zomer 10u per dag moeten werken, 6 dagen per week, terwijl we in de winter maar de helft van de tijd moeten komen. 10u per dag vliegtuigen laden in die hitte, 6 dagen per week: Dat is niet vol te houden.
Lize: Bij ons krijgt bijna niemand nog een fulltime job. Onze politici zeggen dat we verschillende jobs moeten combineren. Maar hoe gaan we dat doen als we maar 1 dag op voorhand weten of we moeten werken of niet?
De problemen waar we enkele jaren geleden al voor waarschuwden in het Zwartboek Interim van de KAJ, gebaseerd op meer dan 1000 getuigenissen van jongeren aan interimkantoren, blijken zich alleen maar uit te breiden. Meer en meer mensen komen dan ook op straat om hun ongenoegen te uiten. En de KAJ staat mee aan de frontlinie.
Veel jongeren zijn kwaad. Omdat net zij degenen zijn die deze 'flexibilisering' het hardst voelen. Zij willen een leven starten, een toekomst uitbouwen, alleen gaan wonen, een auto kopen en een gezin stichten. Een vast contract met zekerheid, dat is voor hen héél ver af.
Vandaag hebben we een groep jongeren uitgenodigd om ervaringen uit te wisselen over hun werksituatie. Jongeren die we hebben leren kennen aan de poort van het bedrijf, in de wijk of op café. De meesten hebben intussen al een lokale actie met KAJ achter de rug. Ze weten waarover ze spreken. Eén voor één komen ze de ruimte binnen. Ze komen uit Antwerpen, Oost-Vlaanderen, Limburg, Vlaams Brabant. Allemaal hebben ze iets te vertellen.
Al enkele maanden kwamen we samen in Zaventem om onze ervaringen te bespreken met werken op de luchthaven. Toen, begin september, stootten we plots op een artikel over een event dat zou georganiseerd worden over de rol en de impact van Brussels Airport voor de verschillende regio's. Dit lazen we onder meer in het artikel:
De meesten onder ons zijn ongetwijfeld al eens in contact gekomen met interimwerk. Als student is dit bijvoorbeeld vaak de ideale oplossing om in de zomer een centje bij te verdienen. Ook is het tegenwoordig niet ongewoon dat je eerst een paar maanden met interimcontracten moet werken voor je dat contract van onbepaalde duur op zak hebt. Waarom is dat contract van onbepaalde duur nu zo'n felbegeerd iets? Je bent jong en je wilt wat: zelfstandig op eigen benen kunnen staan, alleen gaan wonen met je lief, vakantieplannen kunnen maken, enz. Om die dromen waar te maken is 'inkomenszekerheid' belangrijk. Dat wil zeggen dat je huisbaas of je bank er zeker van wil zijn dat je wel kan betalen op het einde van de maand. En tijdens je vakantie reken je er natuurlijk op dat je job niet door iemand anders zal ingenomen zijn wanneer je terug thuis komt.
Toen ik afstudeerde met mijn diploma houtbewerking, zag ik het volledig zitten. Ik zou werk vinden in die sector. Maar telkens hoorde ik dat ik geen ervaring had. Naarmate de maanden vorderen, begin je elke job aan te nemen dat je kan. Al is het voor een dag als afwasser, dan eens een week als poetser. Je doet het gewoon. Op den duur verleg je je criteria. Soms zou je niet meer weten wie je zelf bent eigenlijk en wat je nog wilt. Je wordt geleefd.
De talloze jongeren die dagelijks aan de interimkantoren van Vilvoorde staan om werk te zoeken krijgen het soms hard te verduren. Dag in dag uit slijten ze hun broek en trachten zich met hart en ziel te verkopen aan de interim-consulenten. Alles wordt uit de kast gehaald: mooiste kleren aan, haar netjes geknipt, cv op zak en hun speech voorbereid. Deze jongeren weten hoe het gaat. Ze zijn hier niet voor de eerste keer. Sommigen zoeken al maanden, zelfs jaren naar werk. Toch valt het af te lezen op hun gezicht: ze zijn zenuwachtig. Wordt het vandaag de grote dag?
36.500 werkzoekenden, waarvan 7.000 jongeren, tegenover 4.000 openstaande vacatures voor vaste jobs, 400 vacatures voor tijdelijk werk en 1.500 interimjobs. Dat is de situatie in Antwerpen vandaag. De helft van de vacatures op de VDAB-website zijn via interim. Ondanks dat duidelijke bewijs dat er te weinig werk is, blijven aan de toog of de koffietafel hardnekkige vooroordelen algemeen aanvaard: Jongeren willen niet meer werken, ze zijn lui, te kieskeurig, en de grootste dooddoener: Wie wil werken vindt werk want er is werk genoeg voor iedereen. Het is duidelijk dat wie dit zegt, de realiteit niet kent. Hoog tijd om eens te tonen wat wij in de zoektocht naar een goeie job allemaal meemaken, dachten Laura, Stefan, Hamza, Marlon, Joachim, Morad, Nicky, Ywan, David en Mohammed uit Antwerpen. We luisteren naar het relaas van hun eerste lokale bekendmaking.
