Ola companeros/as! Cómo estás
- Details
- Geschreven door Stefaan Degryse Stefaan Degryse
- Categorie: internationaal internationaal
- Gepubliceerd: 21 oktober 2015 21 oktober 2015
- Hits: 3806 3806
Wij hebben fantastisch nieuws!!
In samenwerking met Wereldsolidariteit kunnen tien leden van KAJ op reis naar Peru. Natuurlijk niet gewoon als toerist, maar wel om een samenwerking met de Juventud Obrera Cristiano de Peru, de KAJ in het Zuid-Amerikaanse land, kennen te leren.
JOC Peru, een sterke beweging met een rijk verleden
Wist je dat de JOC Peru dit jaar haar 80-jarige bestaan viert? De JOC werd dus opgericht in 1935, dat is slechts 10 jaar na de oprichting van de KAJ hier bij ons. Peru is door haar ligging en geschiedenis een land met zeer verschillende culturen. Je hebt er grootstedelijke gemeenschappen als de hoofdstad Lima en steden verspreid over de 2.400 kilometer lange kustlijn. Meer landinwaarts is er het Andesgebergte, waar meer traditionele samenlevingsvormen voorkomen. Eens over de Andes zijn er vaak moeilijker bereikbare gemeenschappen die leven in de uitgestrekte jungle van het Amazonewoud.
Ahlem, 21j, Brussel: Ik kreeg een sms van de interim: “We hebben een dringende oproep voor een job met jouw profiel”. Ik antwoordde direct dat ik zeker die job zeker wilde. Ik kreeg een mail, zeggende dat ze me binnen de maand zouden antwoorden. Dringend? Bon, een maand later kreeg ik nog een mail: “We zoeken niemand meer, we hebben een interne oplossing gevonden”. Keith, 21j, Oostende: We kunnen niet anders dan werk te zoeken via interims, die ons lokken voor een job die er dan niet is. Ik werd gebeld met de vraag om naar het kantoor te komen, want ze hadden een job voor me. Toen ik daar aankwam zeiden ze: “De job is al weg, we wilden testen of je wel zou komen”.
Bonn, 30 november 2013. Het is het eerste weekend van de kerstmarkt in de voormalige hoofdstad van West-Duitsland. Duizenden opgeklede Duitsers nestelen zich in de opgedrongen sfeer van langverwachte gezelligheid, met aroma's van gluhwein, schnaps, pannenkoeken en ander zoets. Tot de sfeer van geestesverdoezeling doorbroken wordt door luide kreten. “Fair statt prekär!” schalt er door de ijle winterlucht. “No fix job, no future”, komt het steeds dichterbij. Een twintigtal jongeren, uitgedost in witte stofpakken met opgeprikte spreuken, zuigt de aandacht naar zich toe. Verbouwereerd kijkt de menigte toe. Sommigen lachen, anderen nemen een nip sterke koffie en zeggen: “die gasten hebben gelijk”. Enkelingen sluiten zich zelf bij die jongeren aan en spelden ook een spreuk op hun borst.
Zaterdag 2 april waren vijftien jongeren
de hele dag aan het koken, tafels aan het klaarzetten, aan het
onderhandelen met inhalige marktkramers, heen-en-weer naar de winkel aan
het lopen. Die avond kwamen er immers 110 mensen eten in de
Sint-Coletazaal in Gent, die we een Caraïbisch driegangenmenu
hadden beloofd. We waren zeker enthousiast: op het einde
van de avond was iedereen tevreden en hadden we bijna 1200 euro
opgehaald. Maar waarom al die moeite?
Zondag
31 oktober vertrokken Joeri en ik, Bianca, samen met nog 16 andere
ervaringsreizigers van Wereldsolidariteit (WS) naar Indonesië. Na
ongeveer 16 uur vliegen met een tussenstop van 8 uur in Abu Dhabi
landen we op 1 november rond 14 uur lokale tijd in Jakarta,
Indonesië. Wanneer we met onze bus de hoofdstad binnenrijden, komen
we ogen tekort: omsingeld door motorfietsen, verwarrend verkeer (want
ze rijden hier links) en op het kruispunt een man met een dansend
aapje. Weg Brussel, weg Vlaamse ordelijkheid, hier ontvouwt zich
Indonesië. Een land met 240 miljoen inwoners en wel 17000 eilanden.
Het eiland Kalimantan beschikt met haar tropisch regenwoud over “de
longen van Azië”. Bali is, volgens vakbondsleider Edwin, het
paradijs voor verliefde koppeltjes. Java kent iedereen ondertussen
van haar vuurspuwende vulkaan Merapi. Wij, ervaringsreizigers van WS,
starten ons avontuur in Jakarta, de hoofdstad.
KAJ
bestaat ook in Oekraïne, al is bestaan hier een groot woord, want
het is een beweging die in opstart is. KAJ Vlaanderen besloot bijna
een jaar geleden om zijn schouders onder deze spruit te zetten. Een
van de kajotters daar, Anna Oksutovich, werd aangesproken om
vrijgestelde te worden en nadat zij enkele keren naar Brussel was
afgezakt, werd besloten dat het nu onze beurt was om de beweging in
tegenovergestelde richting te maken en dus naar L'viv te vliegen om
ons te vergewissen van de situatie waarin het land en de KAJ zich
bevinden. 
